Για το μύθο περί ισλαμοποίησης
Για ποια κατάσταση μιλάμε ;
Τον τελευταίο χρόνο έχει παρατηρηθεί έντονα αυξημένη, σε σχέση με τα προηγούμενα χρό-νια, η μεταναστευτική κίνηση στον ελλαδικό χώρο από περιοχές με πόλεμο και φτώχεια. Όσοι/ες την γλύτωσαν από το θάνατο και την εξαθλίωση, αρχικά στον τόπο διαμονής τους και έπειτα στην διαδρομή τους (π.χ. πνιγμοί στο αιγαίο) έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα στην προσπάθειά τους να φύγουν προς την βόρεια Ευρώπη. Το γεγονός αυτό λειτούργησε ως μια “χρήσιμη” αφορμή για να ενεργοποιηθούν και να διεκδικήσουν εκ νέου σταθερότε-ρη θέση στο δημόσιο λόγο, ρατσιστικά αντανακλαστικά, είτε στην ακραία τους μορφή, είτε καλυμμένα πίσω από ένα προοδευτικό μανδύα.
Φυσικά, πιστοί στο ρόλο τους, η εκκλησία και διάφορες θρησκευτικές, πατριωτικές, εθνι-κιστικές οργανώσεις ανέλαβαν το ρόλο του μεσολαβητή της ακραίας αυτής μορφής διάχυ-σης ρατσιστικού οχετού. Με πρόσχημα την ισλαμοποίηση και με την καθοδήγηση του Άνθι-μου και λοιπού παπαδαριού στήνουν μια καμπάνια με φιέστες ρατσιστικού – εθνικιστικού παραληρήματος. Με αφορμή τα κτυπήματα του ISIS στην Ευρώπη και επικαλούμενοι την αλλοίωση των εθνικών και θρησκευτικών ιδεών και αξιών, πιστοί στο δόγμα «πατρίς, θρη-σκεία, οικογένεια» ξερνούν το μισαλλόδοξό οχετό τους, εκφράζοντάς τον με πράξεις όπως οι αντιμεταναστευτικές συγκεντρώσεις σε κέντρα πόλεων και χωριών ή έξω από στρατό-πεδα συγκέντρωσης και χώρους εγκατάστασης μεταναστών. Αυτό το κλίμα φόβου και η τα-μπέλα του “ανεπιθύμητου -άρα και επικίνδυνου- άλλου” οδηγεί αναπόδραστα αφενός στο να βιώνουν οι μετανάστες μια μόνιμη απειλή να υποτάσσονται στρεφόμενοι για προστασία στο κράτος και στα γκέτο στρατόπεδα που το κράτος τους προορίζει και αφετέρου στο να αναπτύξουν περαιτέρω τη δράση τους οι ακροδεξιές συμμορίες και να επιτίθενται τόσο σε μετανάστες όσο και σε κινηματικές δομές και χώρους αγωνιζόμενων κομματιών.
Όμως, τι φοβούνται όλοι αυτοί ;
Παράλληλα με αυτό το κλίμα, εκφράζεται και ένας “προοδευτικός” ρατσισμός με διάφορες μορφές και επιχειρήματα. Αρχικά, υπάρχουν αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους μέρος ενός αφηρημένου «ευρωπαϊκού πολιτισμού με δημοκρατικές αξίες και προοδευτικές αντιλή-ψεις», ο οποίος εκτιμούν ότι θα υποβαθμιστεί από την «κατώτερη κουλτούρα» που φέρνουν οι μετανάστες. Σοκάρονται από τις μαντίλες και τη θέση της γυναίκας στις αραβικές χώρες, αδιαφορώντας για το ότι στην «πολιτισμένη» Ευρώπη του σήμερα 1 στις 3 γυναίκες πέφτει θύμα (ενδοοικογενειακής και μη) βίας, ενώ κάθε πλευρά της κοινωνικής και επαγγελματι-κής μας ζωής διαπνέεται από το λόγο και τις κοινωνικές κατασκευές της πατριαρχίας. Εί-ναι οι ίδιοι που αγανακτούν με τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό», την ίδια ώρα που αδιαφο-ρούν και αδρανούν για τους δικούς τους ταλιμπάν της ορθοδοξίας, με τα κηρύγματα μίσους (απέναντι σε ομοφυλόφιλους, τρανς, μετανάστες κλπ) και για τις χριστιανικές (ω! τι έκπλη-ξη) εκκαθαρίσεις και σφαγές (π.χ. Σρεμπρένιτσα) των τελευταίων δεκαετιών στα βαλκά-νια (στις οποίες συμμετείχαν και έλληνες, είτε ως επίσημο κράτος είτε παραστρατιωτικά). Βέβαια αυτοί οι «ευρωπαίοι πολίτες» δεν έχουν κανένα πρόβλημα όταν οι «απολίτιστοι» μετανάστες αποτελούν φτηνά εργατικά χέρια και συνδράμουν στην ανάπτυξη της οικονο-μίας της ευρωπαϊκών χωρών. Η υποκρισία του ευρωπαϊκού πολιτισμού φαίνεται όταν στή-νει καμπάνιες και δημιουργεί επιτροπές και παγκόσμιες μέρες μνήμης κατά των διακρίσε-ων πάσης φύσεως ενώ δολοφονεί μετανάστες στα σύνορα·όταν δακρύζει για τα θύματα του ολοκαυτώματος αλλά στήνει φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης· όταν υπόσχεται τη
μέλλουσα ευημερία των υπηκόων της αλλά διαλύει τις εργασιακές τους σχέσεις.
Πολλοί από τους παραπάνω «προοδευτικούς» εκφράζουν φιλανθρωπικά αισθήματα, δί-νοντας ρούχα και τρόφιμα σε πρόσφυγες, με την προϋπόθεση όμως το πρόβλημα να εί-ναι μακριά τους. Με πρόσχημα την βοήθεια στους μετανάστες στήνεται ένα φιλανθρωπι-κό πανηγύρι με τη συμμετοχή των ΜΚΟ και διάφορων κρατικών φορέων (που παίρνουν τε-ράστια κονδύλια από την Ε.Ε.), οι οποίες στήνουν την επιχειρηματικότητά τους και πλου-τίζουν, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες και προσφέροντας «ανθρωπιά». Ταυτόχρονα, ενώ το κράτος υποστηρίζει (για δικό του συμφέρον) ένα «lifestyle» ελεγχόμενης φιλαν-θρωπίας από τη μία, ποινικοποιεί τις σχέσεις ντόπιων και μεταναστών από την άλλη, ιδιαί-τερα όταν αυτές γίνονται σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοβοήθειας, υπό τον φόβο ότι θα γίνουν εστίες αγώνα και αντίστασης. Από αυτή την κατάσταση δεν θα έλειπε και ο κλασσι-κός ο μαλάκας ο έλληνας, που τρίβει τα χέρια του και εκμεταλλεύεται επίσης την όλη κατά-σταση για να γεμίσει τις τσέπες του, με απίστευτες υπερχρεώσεις προϊόντων και υπηρεσι-ών στους μετανάστες. Εδώ να πούμε ότι σίγουρα δεν παραβλέπουμε ούτε κατακρίνουμε κι-νήσεις ντόπιων που προσφέρουν ανιδιοτελώς, με αίσθημα αλληλεγγύης προς τους μετανά-στες, βάζοντάς τους ακόμα και στα σπίτια τους.
Ακόμα, υπάρχει ο φόβος ότι ανάμεσα στα κύματα μεταναστών κρύβονται επικίνδυνοι τζι-χαντιστές που μπορούν να σκορπίσουν το θάνατο, όπως συνέβη στο Παρίσι και τις Βρυξέ-λες. Οι «δημοκράτες και πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι συγκλονίζονται (εκφράζοντας υποκρι-τική αλληλεγγύη μέσω κοινωνικών δικτύων στο ίντερνετ) όταν τα κτυπήματα του ISIS συμ-βαίνουν σε ευρωπαϊκές πόλεις, ποτέ όμως όταν οι επιθέσεις γίνονται στην Ασία (π.χ. Πακι-στάν, Ισταμπούλ). Ξεχνούν επίσης να συγκλονιστούν με τους δικούς τους στρατούς και μι-σθοφόρους, οι οποίοι ως «ειρηνευτικές δυνάμεις που μεταφέρουν δημοκρατικές αξίες» σκορπούν το θάνατο σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Με φτηνή δικαιολογία την αυτό-αναγόρευσή τους σε «νόμιμα πολιτισμένα» κράτη και μέσω των ευρύτερων ενώσεών τους (Ε.Ε., ΝΑΤΟ κλπ) δημιουργούν συρράξεις ή εξοπλίζουν και χρηματοδοτούν εμφυλίους πο-λέμους (στην τελική ας μην ξεχνάμε πού φτιάχτηκαν τα όπλα που κρατούν οι τζιχαντιστές.) Όμως, η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων είναι άμαχοι που αρνούνται να συμμετά-σχουν στους πόλεμους των περιοχών αυτών και ψάχνουν μια καλύτερη ζωή.
Τι υπάρχει πίσω από όλα αυτά ;
Είναι φανερό ότι είναι σε εξέλιξη μια μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση με παγκόσμιες δια-στάσεις για το γεωπολιτικό (ξανα) μοίρασμα της περιοχής. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρί-ση για άλλη μια φορά αναδεικνύει αντικρουόμενα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το αποτέ-λεσμα της μοιρασιάς αυτής και είναι πάλι το αιματοκύλισμα και ο ξεριζωμός των αμάχων. Ωστόσο, τα κράτη θέλουν να χωρίσουν τους ξεριζωμένους σε κάποιους καλούς πρόσφυγες και σε πολλούς κακούς μετανάστες, βαφτίζοντας «μετανάστες» εκείνους που έρχονται από περιοχές με μη αναγνωρισμένους πολέμους. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι η πείνα και η φτώ-χεια είναι μια άλλη όψη (οικονομικού) πολέμου. Οι οικονομίες όλου του πλανήτη είναι υπο-ταγμένες σε ενιαίους κανόνες παραγωγής για την παγκόσμια αγορά· κάθε χώρα πρέπει να ειδικεύεται στην παραγωγή κάποιων αγαθών για το παγκόσμιο εμπόριο και να εισάγει όλα τα υπόλοιπα. Όταν όμως αυτός ο τρόπος παραγωγής μπαίνει αναπόφευκτα σε κρίση κεφα-λαίου, αυτοί που περισσεύουν πετιούνται στο περιθώριο ανεξάρτητα από το φύλο, το χρώ-μα και την εθνικότητά τους.
Έτσι λοιπόν, όταν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού επιβάλλουν να μοιράζονται πλέον τα ψί-χουλα της πίτας σε όλο και λιγότερους, επαναλαμβάνεται όλο και συχνότερα η γνωστή αφή-γηση: «Οι μετανάστες άνθρωποι είναι και αυτοί, αλλά δεν χωράμε όλοι και οι δουλειές δεν φτάνουν για όλους. Πώς θα ζήσουν; Θα κλέβουν; Το ίδιο το κράτος μας είναι υπερχρεωμέ-νο, τα νοσοκομεία μας ούτε γάζες δεν έχουν, εμείς καλά καλά δεν έχουμε να φάμε, δεν πρέ-πει πρώτα να δούμε πώς θα ζήσουμε εμείς οι Έλληνες;». Στα αυτιά μας, η αφήγηση αυτή εκπροσωπεί την κλασσική πρακτική της κυριαρχίας που καθιερώνει ψεύτικους διαχωρι-σμούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και θέτει ως προμετωπίδα την εθνική έναντι της τα-ξικής ταυτότητας. Για να είμαστε ξεκάθαρες, η δική μας μοίρα ως άνεργες, επισφαλώς ερ-γαζόμενες, ανασφάλιστες, άστεγες, υπερχρεωμένες σε τράπεζες και άλλους μη θεσμικούς τοκογλύφους, τίθεται δίπλα και όχι απέναντι από τη μοίρα των μεταναστριών που βρίσκο-νται εδώ. Η θέση μας ως (ντόπιες και μη) εκμεταλλευόμενες είναι κοινή και μπορεί να ανα-τραπεί μόνο με κοινότητες αγώνα, μακριά από λογικές κανιβαλισμού, ενάντια στους γενε-σιουργούς λόγους της κοινής μας εξαθλίωσης.
Όμως τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα και εδώ.
Σαν ανοικτή συνέλευση αγώνα άνω πόλης βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε ένα κομμά-τι κόσμου που αγωνίζεται, δείχνοντας αλληλεγγύη στους μετανάστες μέσα από το στήσιμο δομών και διαδικασιών αγώνα και δημιουργώντας σχέσεις μαζί τους. Αυτό το κάνουμε, όχι από συμπόνια σαν να είμαστε ανώτεροι, αλλά γιατί στο πρόσωπο τους αναγνωρίζουμε την δική μας ήττα μέσα από τους αγώνες τους και τους κοινούς μας αγώνες τη δική μας ελπίδα. Ταυτόχρονα αγωνιζόμαστε ενάντια στους εκμεταλλευτές των ζωών μας, τους υπαίτιους των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και δημιουργούς των πολέμων και της κρίσης που βι-ώνουμε, της μετανάστευσης, της ανεργίας, της υποβάθμισης των εργασιακών μας δικαιω-μάτων, της φτώχειας και του αποκλεισμού μας από περίθαλψη, εκπαίδευση κλπ.