Για τον βιαστή τουμπεκί – για τον παιδεραστή ιερή οργή…

11.05.2017 : Συνελήφθη για βιασμό της 13χρονης κόρης του στο Ηράκλειο Κρήτης. Η 13χρονη μίλησε για τους συστηματικούς βιασμούς από τον πατέρα της σε καθηγητή της στο γυμνάσιο.

09.05.17: Μία πολύ σοβαρή καταγγελία για βιασμό ανήλικης από τον ίδιο της τον πατέρα σε χωριό του Ηρακλείου διερευνά η τοπική αστυνομία. Την καταγγελία έκανε η μητέρα του παιδιού εναντίον του εν διαστάσει συζύγου της, ο οποίος και έχει συλληφθεί. Ο πατέρας έχει λάβει προθεσμία και θα απολογηθεί την Τετάρτη (10/05) στον εισαγγελέα.

Σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η μητέρα, ο 47χρονος πατέρας  δεν προέβη στην πράξη αυτή μόνο μία φορά αλλά υπήρξαν αρκετά αντίστοιχα περιστατικά εις βάρος της 14χρονης κόρης τους στο διάστημα των τελευταίων 6 μηνών.

05.05.17: Προσέλαβε 20χρονη φοιτήτρια για οικιακή βοηθό, την έδεσε στο κρεβάτι και την βίασε.

30.04.17 ξημερώματα βιαστής ακολουθεί κοπέλα μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας που μένει και κάνει επίθεση βιασμού. “Παρόλα αυτά, οι βιαστές ποτέ δεν κοιμούνται και το προηγούμενο Σάββατο στις 4 τα ξημερώματα συνέβη να συναντήσω έναν. Με ακολουθούσε με «παπάκι» σε όλη τη διαδρομή Πλαπούτα-Βουλγαροκτόνου. Όταν ξεκίνησα να τρέχω προς το σπίτι μου, με εξέπληξε από πίσω λέγοντας: «Αχά, εδώ μένεις!» και με άρπαξε κατευθείαν από τα γεννητικά μου όργανα. Τον κλώτσησα τρεις φορές και άρχισα να φωνάζω πολύ δυνατά. Όλα αυτά συνέβησαν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τότε, ξεκίνησε να τρέχει. Είχε ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπό του, ύψος 1.80, μαύρα γυαλιά, περισσότερο αδύνατος παρά λεπτός, και, με βάση τα κοινωνικά στάνταρ, όμορφος. Δεν υπήρχε κανένας τριγύρω, το κτίριο ήταν ήσυχο και η πόλη κοιμόταν.

Προσωπικά, πίστεψα πως δεν είχα άλλη επιλογή από το να δράσω μόνη μου. Τίποτα δεν ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα. Ακόμα κι αν μπορούσα να τηλεφωνήσω σ’ έναν φίλο ή γείτονα, τι θα μπορούσαν να κάνουν μέσα σ’ ένα λεπτό; Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν και χρειαζόμουν βοήθεια άμεσα.

Σταμάτησα στο τέρμα της Πλαπούτα και τον κοίταξα για δύο δευτερόλεπτα κατευθείαν στα μάτια: μαύρα μαλλιά, ψηλός, γυαλιά, το ίδιο χαμόγελο που θα έβλεπα έπειτα. Έλεγα στον εαυτό μου: «Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να θυμάσαι, ό,τι κι αν ακολουθήσει».

Καθώς βρισκόμουν στο πεζοδρόμιο κι εκείνος στο δρόμο, ήμασταν σε απόσταση, κι έτσι δεν μπορούσε απλώς να έρθει και να μου επιτεθεί. Μετά συνέβη ό,τι περιέγραψα πιο πάνω. Μέσα σ’ ένα λεπτό, ίσως και λιγότερο.

Αυτό που συνειδητοποίησα λίγο αργότερα, ήταν πως, σε κάθε περίπτωση, θα έμενα μόνη με τον δράστη της επίθεσης. Το θύμα δεν έχει πολλές επιλογές όταν βρίσκεται μόνο του σε ένα μοναχικό δρόμο. Το να έρθεις αντιμέτωπος μ’ αυτόν και να του επιτεθείς είναι η μόνη επιλογή.

Το να καλέσω την αστυνομία δεν το συζητούσα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ασφαλής γύρω από την αστυνομία. Επιπλέον, όλοι έχουμε ακούσει για διεστραμμένες σεξουαλικές κακοποιήσεις, βασανιστήρια και σκοτωμούς σε αστυνομικά τμήματα. Το ίδιο το σύστημα δεν αφήνει στο θύμα μιας σεξουαλικής επίθεσης κανένα άλλο τρόπο από το να αντιμετωπίσει τους δράστες το ίδιο. Αυτή είναι η πιο τραγική πλευρά της πραγματικότητας.

Οι βιαστές περπατούν καθημερινά στους ίδιους δρόμους με σένα και με μένα, αγοράζουν ψωμί στον ίδιο φούρνο, πίνουν καφέ στο ίδιο μέρος. Υποστηρίζονται από την κοινωνία και η σιωπή των γειτόνων τους ενδυναμώνει.

Με τσαντίζει πραγματικά αυτές τις μέρες, όταν άνθρωποι μου λένε τι να κάνω: «Πρέπει να μου τηλεφωνήσεις, πρέπει να περιμένεις για βοήθεια, πρέπει να είσαι πιο προσεκτική, πρέπει να μετακομίσεις για λίγο κ.λπ.» Γιατί πρέπει να ζω μέσα στο φόβο; Δεν ακολούθησα κάποιον, ούτε τον άρπαξα από τα γεννητικά του όργανα!

Όχι, δεν πρέπει να προσέχει μια γυναίκα που πάει σπίτι της μόνη τη νύχτα. Οι βιαστές πρέπει να φοβούνται για τη ζωή τους! Πρέπει να φοβούνται να πατήσουν στους δρόμους μας! Αν η κοινωνία ούρλιαζε αρκετά δυνατά, οι γυναίκες δε θα χρειαζόταν να φοβούνται να γυρνάνε σπίτι τους όποτε διάολο θέλουν!

Η γυναίκα δε χρειάζεται να προσέχει, να προσέχουν οι βιαστές!”

Την ίδια στιγμή που αυτά κι άλλα τόσα καταγγέλονται να υπενθυμίσουμε πως στο τελευταίο μόνο δεκαήμερο του Μαΐου 36χρονη γυναίκα βρέθηκε νεκρή στην Χαλκιδική ενώ ο “παράνομος” σύντροφός της αγγειοχειρούργος συνελήφθη για “έγκλημα πάθους’ σε μια ξεκάθαρη υπόθεση γυναικοκτονίας. Στο Νοσοκομείο της Σάμου διακόπτονται οι εκτρώσεις ενώ στο Ηράκλειο εκδικάζεται υπόθεση του 2014 όπου η εταιρεία Πάνθεον πιέζει γυναίκα να κάνει έκτρωση προκειμένου να παραμείνει στη δουλειά και την απειλεί με ξύλο στην διεκδίκηση των δεδουλευμένων της.

Τι συμβαίνει όμως όταν ένας βιασμός καταγγέλεται; Τι όταν δημοσιεύεται μια υπόθεση παιδεραστείας; Τι σε μια περίπτωση γυναικοκτονίας;

Η αγία ελληνική οικογένεια με τους εκατομμύρια βιαστές πατεράδες, θείους, παππούδες, θεωρεί άγιο τον ρόλο της μητέρας και του παιδιού. Έτσι βλέπουμε την κοινωνική κατακραυγή σε περιπτώσεις παιδοκτονιών και μητροκτονιών. Όροι που επικρατούν μόνο Ελλάδα. Αν η δολοφονία της μητέρας ή του παιδιού γίνεται από άτομο που κάνει χρήση ουσιών το λιντσάρισμα ειναι δεδομένο. Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει κατακραυγή πολύ πιο συγκρατημένη και η επίκληση σε “ψυχολογικά προβλήματα” είναι το εύκολο εργαλείο της προπαγάνδας. Κάτι που στοχοποιεί και στις δυο περιπτώσεις εύκολα και βασανιστικά άτομα μέσω καταστάσεων που βιώνουν.

Στην περίπτωση βιασμού όπου το επιζών άτομο δεν είναι ανήλικο, αν ο βιαστής είναι άντρας έλληνας, λευκός, νέος, πλούσιος, αρτιμελής, δεν είναι άστεγος ή χρήστης, και έχει κοινωνικό κύκλο, τότε χαρακτηρίζεται ο θύτης ως θύμα σκευωρίας, συκοφαντίας, ψέμματος, μυθομανίας, είτε ο βιασμός καταγγελθεί στην ελληνική δικαιοσύνη είτε σε κοινωνικό κύκλο πολιτικό και μή. Η ίδια κουλτούρα βιασμού που αθωώνει νομικά βιαστές αναπαράγεται καρμπόν εντός της ευρύτερης κοινωνίας ακόμη και σε “αντικοινωνικούς κύκλους”.

Στην περίπτωση που ο βιαστής είναι μετανάστης, μεσήλικας ή υπερήλικας, χρήστης, έχει κάποια σωματική αναπηρία, είναι φτωχός, όχι απλά καταδικάζεται για την πράξη του, αλλά αποδίδεται η “ταση βιασμού” σε ολόκληρη την μειονοτική ομάδα που θεωρητικά ανήκει, στους μετανάστες, στους τυφλούς, στους γέρους και πάει λέγοντας.

Τι διαφορά έχει η παιδεραστεία με τον βιασμό; Η απάντηση είναι καμία. Γιατί λοιπόν αντιμετωπίζονται διαφορετικά; Σε μια κοινωνία που ο βιασμός επικρατεί και συγκαλύπτεται, από τα αστειάκια τύπου

μέχρι τις γνωστές υποθέσεις που καταγγέλονται και οι κάθε τύπου δικαστές αγωνίζονται να αθωώσουν τον βιαστή εξετάζοντας πώς είχε ντυθεί, αν είχε πιει η γυναίκα, αν κυκλοφορούσε αργά μόνη της κλπ κλπ κλπ. – Πρόσφατα βιαστής επιτέθηκε σε γυναίκα μεσημέρι σε υπόγεια διάβαση στην Συγγρού- γιατί αντιμετωπίζεται διαφορετικά μιαυπόθεση βιασμού ανηλίκου από ενηλίκου; Γιατί το ανήλικο δεν μπορεί να αμυνθεί ενώ μπορεί το ενήλικο άτομο; Γελοιότητα.

“Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν διαφωνώ σε τίποτα με τον καθημερινό γονιό που ασχέτως του ότι μπορεί να ψηφίζει Νέα Δημοκρατία,  δε θέλει να βιάσουν το παιδί του. Μέχρι εκεί καλώς. Το πρόβλημα είναι όμως πως η ελληνική κοινωνία εκτονώνει το μίσος της επιλεκτικά πάνω στην φιγούρα του παιδεραστή και του έμπορου ναρκωτικών και χρησιμοποιεί αυτά τα δύο προβλήματα (της παιδεραστίας και των ναρκωτικών), τα οποία ανάγει σε απόλυτο κακό για να αποσιωπήσει όλα τα υπόλοιπα, στα οποία συμμετέχει πολλές φορές στο σύνολο της. Είναι πράγματι εύκολο να εκφράζεσαι με μίσος και να ζητάς να θανατωθεί εκείνος ο “πα-τέρας” (μα τι ηλίθιο λογοπαίγνιο!) που βίασε την κόρη του, αλλά πόσο εύκολο είναι να αντισταθείς σε μια κοινωνία που πλειοψηφικά θεωρεί αποδεχτό το ξύλο ως μέσο σωφρονισμού των παιδιών της; Την ομοφυλοφιλία, αρρώστια; Η σωματική και ψυχολογική βία που ασκείται απ’ την ελληνική οικογένεια στα παιδιά της ήταν και είναι εξαιρετικά τραυματική για αυτά, φορέας ρατσιστικών απόψεων και ευρύτερα αποδεχτή από νέους και μεγαλύτερους ηλικιακά. Τέλος το ίδιο το φαινόμενο του βιασμού υποτιμάται, υποκρύπτεται, γίνεται αντικείμενο σαρκασμού από την ίδια κοινωνία που υποτίθεται θέλει να κυνηγήσει μια, αλλά μόνο μία, κατηγορία βιαστών.

Τα ίδια πάνω κάτω και για τα ναρκωτικά. Αν γινόταν ένα δημοψήφισμα για την επαναφορά της θανατικής ποινής για τους εμπόρους ναρκωτικών θα υπερψηφιζόταν με μεγάλο ποσοστό, “για να σωθούν τα παιδιά μας”. Την ίδια στιγμή, οι περικοπές στην χρηματοδότηση των προγραμμάτων απεξάρτησης και η ρατσιστική αντιμετώπιση των τοξικομανών κοστίζει περισσότερους θανάτους από αυτή καθ’ αυτή την διάθεση ναρκωτικών στην αγορά, ενώ άλλες ουσίες, όπως το αλκοόλ και το τσιγάρο όχι απλά είναι νόμιμα, αλλά σχεδόν επιβάλλονται σε τμήματα του πληθυσμού με επιχειρήματα όπως «Πιες ρε, τι άντρας είσαι;» ή αποθαρρύνονται σε άλλα «Έμαθαν το τσιγάρο και οι γυναίκες τώρα…», «Κοίτα το τσουλάκι πάλι μεθυσμένη είναι».” (απόσπασμα)

Και ενώ λοιπόν στους άπειρους βιασμούς η κοινωνία κάθε φορά σωπαίνει γιατί βιαστής είναι ο φίλος, ο γιος, ο αδερφός, ο σύντροφος, ο συνάδελφος, ο συναγωνιστής, ο συγγενής, στις περιπτώσεις βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου η αγία ελληνική κοινωνία διακατέχεται από μια ιερή οργή τόσο ξεφτιλισμένη και εξοργίστική, την ίδια στιγμή που συγκαλύπτει, καλλιεργεί και αναπαράγει βιαστές και υπερασπιστές βιαστών σε μια διάχυτη κουλτούρα βιασμού.

Μάλιστα έχουν χτιστεί και θεωρίες ολόκληρες πάνω σ’ αυτό. Ο άντρας θηρευτής, κυνηγός που πρέπει πάσει θυσία να γαμάει αλλιώς δεν είναι άντρας, και αυτό είναι προδοσία της αρρενωπότητας (μεγάλο αμάρτημα για τους αρσενικούς). Η γυναίκα που είναι πουτάνα αν ζει όπως γουστάρει, αν ντύνεται όπως γουστάρει. Τα ξέρετε καλά…

Στον βιαστή τουμπεκί, στον παιδεραστή ιερή οργή…

Vectrum