"Είμαι όλες οι γυναίκες που βιάστηκαν"

Στην Ελλάδα του 2015 οι περιπτώσεις βιασμού γυναικών είναι πολλές, καθημερινές και ανείπωτες.

Είναι ο παππούς που βιάζει την ανήλικη εγγονή, ο πατέρας, ο οικογενειακός φίλος, ο συγγενής;

Είναι ο σύζυγος που το θεωρεί υποχρέωση της συζύγου να “του κάτσει” και να υπομείνει αμίλητη ή να υποκριθεί ευχαρίστηση μέχρι εκείνος να “τελειώσει”;

Είναι οι συμμαθητές στο σχολείο; Οι συμφοιτητές; Ο καθηγητής; Ο γυμναστής; Το αφεντικό στη δουλειά; Ο φίλος του αφεντικού; Το αγόρι σου μαζί με τον φίλο του ή χωρίς;

Το πρόσωπο του βιαστή είναι πάντα το ίδιο. Προκαλεί αηδία και μίσος.

Χρησιμοποιεί τη μυική του δύναμη, πετάει τη γυναίκα σαν άψυχο αντικείμενο επιβάλλοντας της τη βία και τη δύναμή του, την ακινητοποιεί και τη βιάζει.

Δεν τον σταματά η αντίδραση του θύματος, όποια κι αν είναι αυτή. Οι “τυχερές” βιώνουν μόνο την απόπειρα βιασμού… Προσπαθεί συνήθως ο θύτης να πείσει το θύμα πως το “όχι” του σημαίνει “ναι” ή κατά κύριο λόγο να μη φωνάζει και να μην αντιδρά, παρά να υπομείνει τον βιασμό.

Ξεφεύγει από το συλλογισμό μας ο αριθμός των γυναικών που βιάζονται καθημερινά.

Και πετυχαίνει ο σκοπός. Η ψυχή της γυναίκας βιάζεται. Ταπεινωμένη, εξευτελισμένη, νιώθοντας άδεια, αδύναμη και φοβισμένη, σπάνια βρίσκει το σθένος να μιλήσει για αυτό που συνέβη. Κάποιες σπάνε τη σιωπή τους γρήγορα, κάποιες αργά, κάποιες ποτέ.

Καμία δεν καταφέρνει να θεραπεύσει το τραύμα που αφήνει ο βιασμός χωρίς ψυχολογική υποστήριξη.

Πολύ συχνά το θύμα παύει να αντιστέκεται και υπομένει την επανάληψη του βιασμού γιατί νιώθει πως δεν έχει καμιά ελπίδα να σταματήσει το βασανιστήριο της.

Πολύ συχνά η σιωπή του θύματος οφείλεται στο ότι δεν θα βρει υποστήριξη από το οικείο οικογενειακό περιβάλλον, τους φίλους, τους συναδέλφους κ.α., ή ακόμη και από το ανύπαρκτο Κράτος Πρόνοιας.

Ο σεξισμός που βιώνει παράλληλα κάθε γυναίκα καθημερινά από το σπίτι της μέχρι τη δουλειά, το γάμο και οποιαδήποτε κοινωνική της συναναστροφή, αποτελεί κυριολεκτικά μάχη κοινωνικής επιβίωσης. η πλειοψηφία των γυναικών αποδέχονται τον ρόλο της εργαζόμενης μάνας – συζύγου – νοικοκυράς, στωικά και με τη συνοδεία κατάθλιψης. Η τηλεόραση φροντίζει να τους υπενθυμίζει καθημερινά πως αυτό είναι το σωστό και αυτό οφείλουν στην κοινωνία.

Σαφέστατα δεν υπάρχουν γυναίκες που προκαλούν το βιασμό λόγω ντυσίματος και εμφάνισης. Κάθε άνθρωπος ντύνει το σώμα του όπως θέλει. Υπάρχουν όμως σεξιστές εν δυνάμει βιαστές. Που βλέπουν στη γυναίκα όχι έναν άνθρωπο, αλλά μια μηχανή που θα ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις χωρίς να ενδιαφέρεται αν το θέλει ή όχι.

Η κοινωνία μας με την πατριαρχική της δομή ουσιαστικά προστατεύει, αναπαράγει και καλλιεργεί τον σεξισμό. Αντίστοιχα καλλιεργεί και αναπαράγει το πρότυπο της γυναίκας της υποταγμένης, που ανέχεται σιωπηλά το σεξισμό, φτιάχνει το σώμα της όπως ορίζουν τα σεξιστικά πρότυπα για να ελκύει τους σεξιστές που την βλέπουν ως μια μηχανή ηδονής και αναπαραγωγής, ονειρεύεται την επιτυχία της μέσα από γάμο- οικογένεια – καριέρα, και εν τέλει δεν αντιστέκεται ώστε να διεκδικήσει το αυτονόητο. Την αυτονομία και την ελευθερία της πάνω στο σώμα της, τη ζωή της και τις επιλογές της μέσα στην κοινωνία, ως γυναίκα.

Η κοινωνία μας μεριμνά να μάθει στα κορίτσια πως θα προστατεύονται από πιθανό βιασμό. Δεν μαθαίνουν όμως τα αγόρια πώς να σέβονται τη γυναίκα και να μην αναπαράγουν τα σεξιστικά πρότυπα που οδηγούν στην σκέψη του να βιάσουν.

Περιστατικά σεξισμού αλλά και βιασμού συναντώνται σε κάθε κοινωνικό – επαγγελματικό χώρο, ανεξαρτήτου συνθηκών, ιδεολογίας και καταστάσεων.

Παρόλα αυτά, η γυναίκα οφείλει πρώτα και κύρια στον εαυτό της να σπάει τη σιωπή της γύρω από τέτοια ζητήματα.

Οφείλει στον εαυτό της και σε όλες τις υπόλοιπες κακοποιημένες γυναίκες να συνειδητοποιήσει πως δεν φταίει εκείνη για τον βιασμό της ή για τα σεξιστικά σχόλια – επιθέσεις.

Οφείλει στον εαυτό της να είναι γυναίκα, όχι αντικείμενο.

Γιατί, είμαι Γυναίκα και είμαι όλες οι γυναίκες του κόσμου

Vectrum