Η Λάρισα δεν είναι περίπτωση ειδική, βιαστές είναι οι άντρες οι καθημερινοί

Η λάρισα δεν είναι περίπτωση ειδική, βιαστές είναι οι άντρες οι καθημερινοί

Είναι κάποια συμβάντα που ο κανόνας της μισογυνικής βίας αποκαλύπτεται σε όλη την ένταση του, για να διασφαλίσει των έλεγχο, την επιτήρηση και την κυριαρχία στα γυναικεία σώματα, να τα εξοντώσει φυσικά, ηθικά και συναισθηματικά. Μια ακόμα είδηση βιασμού που για τα σεξιστικά media δεν γίνεται παρά ένα εργαλείο της αντεγκληματικής τους ρητορικής, αρκεί για να το δείξει αυτό. Το γεγονός είναι ήδη γνωστό εδώ και 3 βδομάδες. Ομάδα αντρών βίασε ομαδικά μια κοπέλα 14ων ετών και την εξανάγκασε σε πορνεία. Το θέαμα παρείχε ένα σωρό σκανδαλοθηρικές λεπτομέρειες γύρω απ’ αυτό για να ικανοποιήσει τις καταναλωτικές επιθυμίες του ελληνικού λαού. Καταδίκασε τα εξωκοινωνικά τέρατα, για να παρουσιάσει το περιστατικό ως ένα ακόμα δείγμα τυφλής βίας, μια εκτροπή απ’ τους κανόνες της κοινωνίας, μια έκφραση αντικοινωνικότητας. Όμως δε μιλάμε καθόλου για μια αντικοινωνική βία, αλλά για μια βία θεμελιώδη και αναγκαία για τη διατήρηση και της συγκρότηση αυτής της πατριαρχικής κοινωνίας ως τέτοιας.

Αυτά τα γεγονότα δεν είναι παρά η κορύφωση της καθημερινής σεξουαλικοποιημένης ανδρικής βίας και βιασμών που δεν καταγγέλλονται, αποσιωπώνται, συγκαλύπτονται στο δρόμο, στα σπίτια, στους χώρους εκπαίδευσης και εργασίας. Γιατί οι βιασμοί αναφέρονται και γίνονται σκάνδαλα παρά μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις όπου η ένταση της βίας, είναι τόσο ακραία για να παρουσιαστεί ως εξαίρεση, ως κάτι ξένο απ’ την κοινωνία μας, και οι θύτες να καθιστούν αντικείμενα του ψυχιατρικού και του αντεγκληματικού λόγου. Γι’ αυτό προτείνεται η θανατική ποινή σα λύση στα καφενεία απ’ τον τελευταίο μάτσο τύπο, για να τονίζεται και να απωθείται αυτή η βία ως κάτι που αφορά τους άλλους, και όχι τη νόρμα του αντρισμού. Είναι ένας τρόπος για πάρα πολλούς άντρες και όχι μόνο, που έχουν ασκήσει ή συγκαλύψει τέτοιες πρακτικές, να διατηρήσουν την απενοχοποίηση τους και την ακεραιότητα τους υποκείμενα, χωρίς να πάθουν να κάποια σοβαρή κρίση ταυτότητας ή να αυτοκτονήσουν (που θα ‘ ταν ειλικρινέστερο και προτιμότερο) Απέναντι σε αυτή την κυρίαρχη πολιτική της παθολογικοποίησης οι φεμινισμοί απαντούν με την πολιτικοποίηση του βιασμού , με την καταγγελία του συνόλου της πατριαρχικής κοινωνίας που τον καθιστά διανοήσιμο και επιτίθενται στους θύτες ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει κάποια απόκλιση ότι είναι ο κυρίαρχος τρόπος με τον οποίον εκπαιδευονται τα αντρικά υποκείμενα αυτός που καλλιεργεί την αίσθηση εξουσίας και δικαιοδοσίας πάνω στα σώματα των γυναικών που χτίζει την κουλτούρα του βιασμού. Αυτή τη διαδικασία αποπαθολογικοποίησης και πολιτικοποίησης του ζητήματος, συμπυκνώνει το διαχρονικό φεμινιστικό σύνθημα “οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι οι άντρες οι καθημερινοί”.

Η ελληνοχριστιανική κοινωνία και οικογένεια ως τόπος κακοποίησης και κουλτούρας βιασμού

Ο κυρίαρχος λόγος απ’ τα media ως τα καφενεία δε χάνει την ευκαιρία να δείξει το σεξισμό του και τον εμφυλοποιημένο ρατσισμό του. H espresso αμέσως σε ρατσιστικό αντι-αλβανικό τίτλο άρθρου της προβληματικοποίησε την καταγωγή ενός εκ των θυτών γράφοντας “Έπιασαν και τον Αλβανό «πελάτη» για βιασμό της 14χρονης σκλάβας του σεξ” στην ίδια λογική με τον πιο ειλικρινά φασιστικό ελεύθερο κόσμο. Γιατί όμως μας νοιάζει η καταγωγή ενός βιαστή? Γιατί η απόδοση της κουλτούρας βιασμού στους μετανάστες άντρες είναι το καλύτερο ξέπλυμα του πατριαρχίας, που το μετατρέπει σε “ζήτημα κουλτούρας”, και ταυτόχρονα αυτοδικαίωση της ηγεμονικής ελληνικής αρρενωπότητας, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητα οι cis-ετεροκανονικοί έλληνες άνδρες τις κακοποιητικές και κυριαρχικές πρακτικές τους, τους βιασμούς γυναικών και να τους καταγγέλλουν μόνο προσχηματικά σαν αφορμή για να στοχοποιήσουν μετανάστ#ς και τις κοινότητες τους, να εντείνουν την εκμετάλλευση τους και να προετοιμάσουν τα πογκρόμ τους. Αλλά θα επισημάνω και κάποια ακόμα ζητήματα κρίσιμα που πέρασαν στα ψιλά, για να αναδείξουμε ότι η κακοποίηση γυναικών και παιδιών δεν προέρχεται από εξωκοινωνικά τέρατα, αλλά απ’ τη βάση των αξιών που δομούν τον ελληνικό βούρκο, τη θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια. Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις οι θύτες είναι άντρες με τους οποίους η κοπέλα είχε οικογενειακούς δεσμούς (ο ένας ήταν νονός της), πράγμα που δείχνει ότι η ετεροκανονική ελληνική οικογένεια είναι ο κατ’ εξοχήν ανασφαλής τόπος για να μεγαλώνουν παιδιά, είναι μια δομή που τα καθιστά εξαρχής ευάλωτα στη βία της κανονικότητας. Επίσης έχω να επισημάνω το ρόλο των ιδρυμάτων σαν αυτό-πόσο μάλλον που ήταν κι εκκλησιαστικό- απ’ το οποίο απέδρασε η έφηβη κοπέλα, απόδραση που παρουσιάστηκε σαν εφηβική αταξία και όχι σαν πράξη φυγής και απελευθέρωσης από έναν τέτοιο χώρο εγκλεισμού που αποτελεί προνομιακό πεδίο κακοποίησης κι εμπορίας παιδιών και των οργάνων τους, συγκάλυψης και νομιμοποίησης βιασμών με γεγονότα που γίνονται γνωστά όπως η προστασία των θυτών απ’ τον άνθιμο στο παπάφειο να είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου. Σημαντικό ζήτημα που αποσιωπάται επίσης είναι η μισογυνική πολιτική που στερεί απ’ τις γυναίκες την επιμέλεια των παιδιών τους και τα κλείνει στα ιδρύματα για να τιμωρήσει για την παραβατική/ποινική τους συμπεριφορά, δηλαδή γιατί ξεφύγαν γι’ άλλη μια φορά απ’ τα όρια που τις θέτει η πατριαρχία, κι απ’ τον τρόπο που περιορίζει αυτή τη σωστή μητρότητα σύμφωνα με τα αηδιαστικά κριτήρια της.

Τέτοια περιστατικά μισογυνισμού πέρα απ’ το γεγονός ότι μας υπενθυμίζουν το μεγάλο προνόμιο που έχουμε όσ#  δεν έχουμε βιώσει τέτοιας ποιοτικής και ποσοτικής έντασης κακοποίηση λειτουργούν ταυτόχρονα ως απειλή για όλες μας, ότι πρέπει να περιορίζουμε τις επιθυμίες μας, τη δράση μας, το ντύσιμο μας, την παρουσία μας στο δημόσιο χώρο, να βρισκόμαστε κάτω απ’ τον έλεγχο της αντρικής/οικογενειακής προστασίας και στα όρια της cis-ετεροκανονικής νόρμας γιατί κινδυνεύουμε μόνο και μόνο λόγω της ύπαρξης μας. Καθιστούν τις ζωές των ανώμαλων, των πούστηδων, των λεσβιών, των τρανς, των μη-cis, των μπάι, των θηλυκοτήτων, ως οριακές και σε διαρκή κίνδυνο, που δεν αξίζουν να βιωθούν. Όλ# είναι χρήσιμο κι ενδυναμωτικό να αναγνωρίσουμε προνόμια μας, να μιλάμε για τις καταπιέσεις που ζούμε, να αμφισβητήσουμε τα συστήματα εξουσίας που παράγουν αποκλεισμούς, να εναντιωθούμε σε όλες τις εκφάνσεις του σεξισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού, ώστε περιστατικά βιασμού και σεξιστικής βίας να μην είναι καν διανοήσιμα. Και ένα θύμα βιασμού ή κακοποίησης είναι πολύ, και δεν είναι ανεκτό.

Να γίνουμε διαρκής απειλή για την πατριαρχία

Στη τσάντα το μαχαίρι, τα αρχίδια τους στο χέρι.

Kαμία ανοχή στο cis-ετεροσεξισμο στη βία του, και σε κάθε έκφανση της κουλτούρας του βιασμού.

ρευστόφυλη μαινάδα